Gedicht "Keerzijdezacht."
“ Keerzijdezacht. “ (05-04-'23)
Het hoeft niet groots
Het hoeft niet licht
Het hoeft niet mooi opgemaakt in het gezicht.
Ben maar Jij.
Zo echt & puur,
zo blij, verdrietig en met de tijd zuur.
Want ja, het leven geeft je niet ‘always’ vleugels (van de reclame weet je wel?)
Ik vlieg liever buiten kaders en labels, dan strak getrokken teugels.
De ziekte van deze tijd,
is misschien wel de mens die niet meer lijdt
Die niet angstig, onzeker of boos mag zijn,
vanuit ‘dat is niet liefdevol, correct of fijn’.
Wanneer NU alsmaar het nieuwe HIER mag worden…
Wanneer innerlijke gevechten zich van ruis onthechten…
Wanneer oorlog-zwaarden worden vervangen voor harte-waarden…
Wanneer er geen moeilijk woord meer verzonnen hoeft, ontstaat er ineens een gedicht, gedeeld in het zicht.
In die eenvoud wil ik steeds weer leren leven.
Wat voor nut heeft therapie, een spiritueel boek, een podium of een nieuw dieet,
als wij als samenleving perfectie en verwarde signalen blijven geven
en een mens denkt te kunnen falen in het menselijke, die zo alsnog een chocolade reep uit onwenselijk gedrag op vreet.
Het is vaak zo, in de angst vindt een verloren ziel zijn eigen wijsheid en kracht
en zal het weer gaan stromen zodra het huilt, zingt en lacht.
De tussenweg blijven zien probeer ik alsmaar weer,
in alle gedachtes en sterke winden,
die overal iets van vinden,
keer op keer.
Zwart en wit denken.
Het zijn ook kleuren.
Maar ik laat mij liever voor zot verklaren dan meegaan in dit hele gebeuren.
Van politiek, de ‘authentieke’ coach-wereld en oorlog tot (mentale) ziekte en dood.
Er valt zoveel te kiezen. Veel en niets te verliezen, in gevallen van nood.
Keuzes maken mag iedere dag, ieder uur, iedere minuut opnieuw.
Zo ontstaat er soms, uit het niets, een innerlijke duw…
moedig voorwaarts in het niet weten,
dat wat voorheen ‘paniek’ heette.
Waar komt het vertrouwen en die moed steeds vandaan,
waardoor een mens weer uit zichzelf recht op kan staan?
Dankbaar voor elke les, hersteld een mens in verwondering en (zelf)vergeving.
Dat wat weer doet zorgen voor verbinding, beweging en een gezonde aardbeving.
Heb jezelf lief, in al je delen.
Ik voel en geloof steeds meer,
dat een mens in (zelf)acceptatie kan helen,
inclusief zijn gebreken, ook al doet het soms zo’n zeer.
Hier hebben we elkaar voor nodig,
tot in de eeuwigheid
om elkaar te kunnen zien, aanmoedigen en herinneren,
zonder haat en nijd.
Ik wens dat ik mag onthouden wat er werkelijk toe doet.
In donker en licht,
in geven en ontvangen,
in gemis en verlangen,
in spijt en zelfverwijt,
in moed en in tegenspoed,
in arm en in overvloed.
Tot de dood ons scheidt.
Zoals een boom zich wortelt, groeit en bloeit,
herfstbladeren loslaat en zich niet met zijn groei bemoeid.
De natuur is altijd weer tot iets vruchtbaars in staat,
totdat het deze aarde als vanzelf verlaat.
Een wijze leermeester is geduld en datgeen wat het natuurlijke proces onthuld.
Begin opnieuw, zet een eerste stap in je waarde, blijf ademen en voel.
Deze woorden zijn aan de lezer die weet wat ik bedoel.
Morgen denk ik vast, “wat heb ik nóú toch weer gedaan?!”,
Last van een onzekerheidskater. De kritische gedachtes blijven bestaan.
Dan maar ‘gewoon doen’.
Liever ongemak en wat onrust,
dan een bewust vermijdende oen.
De keerzijde wordt voelbaar wanneer het leven niet meer draait om moeten, presteren en lust,
maar wanneer een mens vanuit gedragen kwetsbaarheid, een dagelijks gebed en een zijdezachte zoen
andermans hart wakker kust.
L. Nobelen
Geïnspireerd door de winter, moedige mensen, gedichten van Toon Hermans “wijs is anders dan geleerd” en dat wat mij deed herinneren. De moeite waard om even voor te zitten: " De weg " van Stef Bos.
Het hoeft niet groots
Het hoeft niet licht
Het hoeft niet mooi opgemaakt in het gezicht.
Ben maar Jij.
Zo echt & puur,
zo blij, verdrietig en met de tijd zuur.
Want ja, het leven geeft je niet ‘always’ vleugels (van de reclame weet je wel?)
Ik vlieg liever buiten kaders en labels, dan strak getrokken teugels.
De ziekte van deze tijd,
is misschien wel de mens die niet meer lijdt
Die niet angstig, onzeker of boos mag zijn,
vanuit ‘dat is niet liefdevol, correct of fijn’.
Wanneer NU alsmaar het nieuwe HIER mag worden…
Wanneer innerlijke gevechten zich van ruis onthechten…
Wanneer oorlog-zwaarden worden vervangen voor harte-waarden…
Wanneer er geen moeilijk woord meer verzonnen hoeft, ontstaat er ineens een gedicht, gedeeld in het zicht.
In die eenvoud wil ik steeds weer leren leven.
Wat voor nut heeft therapie, een spiritueel boek, een podium of een nieuw dieet,
als wij als samenleving perfectie en verwarde signalen blijven geven
en een mens denkt te kunnen falen in het menselijke, die zo alsnog een chocolade reep uit onwenselijk gedrag op vreet.
Het is vaak zo, in de angst vindt een verloren ziel zijn eigen wijsheid en kracht
en zal het weer gaan stromen zodra het huilt, zingt en lacht.
De tussenweg blijven zien probeer ik alsmaar weer,
in alle gedachtes en sterke winden,
die overal iets van vinden,
keer op keer.
Zwart en wit denken.
Het zijn ook kleuren.
Maar ik laat mij liever voor zot verklaren dan meegaan in dit hele gebeuren.
Van politiek, de ‘authentieke’ coach-wereld en oorlog tot (mentale) ziekte en dood.
Er valt zoveel te kiezen. Veel en niets te verliezen, in gevallen van nood.
Keuzes maken mag iedere dag, ieder uur, iedere minuut opnieuw.
Zo ontstaat er soms, uit het niets, een innerlijke duw…
moedig voorwaarts in het niet weten,
dat wat voorheen ‘paniek’ heette.
Waar komt het vertrouwen en die moed steeds vandaan,
waardoor een mens weer uit zichzelf recht op kan staan?
Dankbaar voor elke les, hersteld een mens in verwondering en (zelf)vergeving.
Dat wat weer doet zorgen voor verbinding, beweging en een gezonde aardbeving.
Heb jezelf lief, in al je delen.
Ik voel en geloof steeds meer,
dat een mens in (zelf)acceptatie kan helen,
inclusief zijn gebreken, ook al doet het soms zo’n zeer.
Hier hebben we elkaar voor nodig,
tot in de eeuwigheid
om elkaar te kunnen zien, aanmoedigen en herinneren,
zonder haat en nijd.
Ik wens dat ik mag onthouden wat er werkelijk toe doet.
In donker en licht,
in geven en ontvangen,
in gemis en verlangen,
in spijt en zelfverwijt,
in moed en in tegenspoed,
in arm en in overvloed.
Tot de dood ons scheidt.
Zoals een boom zich wortelt, groeit en bloeit,
herfstbladeren loslaat en zich niet met zijn groei bemoeid.
De natuur is altijd weer tot iets vruchtbaars in staat,
totdat het deze aarde als vanzelf verlaat.
Een wijze leermeester is geduld en datgeen wat het natuurlijke proces onthuld.
Begin opnieuw, zet een eerste stap in je waarde, blijf ademen en voel.
Deze woorden zijn aan de lezer die weet wat ik bedoel.
Morgen denk ik vast, “wat heb ik nóú toch weer gedaan?!”,
Last van een onzekerheidskater. De kritische gedachtes blijven bestaan.
Dan maar ‘gewoon doen’.
Liever ongemak en wat onrust,
dan een bewust vermijdende oen.
De keerzijde wordt voelbaar wanneer het leven niet meer draait om moeten, presteren en lust,
maar wanneer een mens vanuit gedragen kwetsbaarheid, een dagelijks gebed en een zijdezachte zoen
andermans hart wakker kust.
L. Nobelen
Geïnspireerd door de winter, moedige mensen, gedichten van Toon Hermans “wijs is anders dan geleerd” en dat wat mij deed herinneren. De moeite waard om even voor te zitten: " De weg " van Stef Bos.